ตำนานพระนางจามเทวีได้กล่าวถึงความเป็นมาของบ่อน้ำเลี้ยง จากการมาสักการะพระธาตุลำปางหลวงเห็นการ จุดไฟอย่างคึกคะนองแล้วเกิดความประหลาดใจเข้าพระทัยว่าชาวบ้านแถบนั้น หมิ่นพระบรมเดชานุภาพของนาง ที่แท้คือพระบรมสารีรกธาตุของพระพุทธเจ้าที่ตั้งอยู่วัดลัมภะกัปปะนคร หากมาแสดงป่ฏิหาริย์เพราะบุญญาธิการของพระนางจามเทวี เมื่อทรงทราบ ทรงเข้าพระทัยโดยปัญญาของพระนางเสด็จเข้าไปกราบไหว้ ตรงที่ประดิษฐานพระบรมสารีริกธาตุโดยอาการอันเคารพยิ่ง เมื่อชาวบ้านทราบข่าวจึงมาเฝ้ารับเสด็จ และทรงถามไถ่ทุกข์สุขของชาวบ้าน ได้ความว่าขาดแคลนน้ำริโภค เพราะต้องนำเอาเกวียนไปบรรทุกเอามาจากแม่น้ำวัง และห้วยแม่ยาว อันเป็นระยะทางไกลมาก หลังจากพระองค์ทรงกราบไหว้พระบรมสารีริกธาตุโดยความเลื่อมใสศรัทธา แล้วทรงกล่าวสัจจะอธิษฐานว่า ถ้าหากว่าสถานที่นี้เป็นสถานที่ประดิฐานพระบรมสารีริกธาตุของพระพุทธเจ้า ขอให้สายน้ำจงแตกออกตรงใจกลางเมืองนี้ ทั้งนี้เพื่อให้เป็นที่อาศัยแก่หมู่คนทั้งหลายอันได้รับความเดือดร้อนนั้น เมื่อกระทำสัจจะอธิษฐานเสร็จก็กราบไหว้ด้วยความเลื่อมใสอีกครั้งหนึ่ง และเสด็จกลับสู่เมืองตาลเมืองรมณีย์อันเป็นที่ทรงพระสำราญของพระองค์ เมืองตาลหรือเมืองรมณีย์นี้เป็นเมืองร้างตั้งอยู่ระหว่างดอยขุนตาลไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของที่ว่าการอำเภอห้างฉัตรหลังจากนั้น ยายลอนก็ได้พบเห็นมีรอยน้ำซึมออกมาบนผิวดิน(วัดพระธาตุลำปางหลวง,2554)